تغییر جنسیت از منظر فقهی و حقوقی صفحه 232

ص:249

1- (1) ابوالقاسم خوئی، صراط النجاه؛ ج 1، ص 360: «لا یجوز للمرأه او الرجل تعقیم نفسیهما بحیث لا یتمکنان بعد ذلک من الانجاب ابداً علی الاحوط».
2- (2) ر. ک: قدرت الله انصاری و دیگران، موسوعه الاحکام الاطفال و ادلتها، ج 1، ص 114؛ جامع المسائل، ج 1، ص 488؛ ج 2، ص 448.
3- (3) ناصر مکارم شیرازی، بحوث فقهیه هامه، ص 283-284: «ومنها استعمال ما یوجب العقم فی الرجال أو النساء امّا بتناول بعض الأدویه، أو بسدّ الأنابیب التناسلیه فی الرجل أو المرأه، أو ما یشابه ذلک، وهذا أیضا غیر جایز».
4- (4) ر. ک: سید محسن خرازی، کنترل جمعیت و عقیم سازی، فقه اهل بیت(علیه السلام)، ش 21، ص 61-63: «لاشک أنّ الإضرار بالنفس إذا انتهی إلی قتل النفس أو قطع عضو من الأعضاء أو إخماد قوه من القوی کالرجولیه و الإنجاب فهو محرم لاخلاف فیه، ویکفی فی ذلک قوله سبحانه: ولا تلقوا بأیدیکم إلی التهلکه».

تردیدی وجود ندارد و از نظر فقیهان اسلامی این کار حرام است، ولی آیا اضرار به خویشتن به صورت مطلق و برای همیشه حرام است ؟

به نظر می رسد هرگاه راه درمان یا جلوگیری و پیش گیری از ضرر بزرگ تر، به تحمل ضرر کوچک تر وابسته باشد، در این حالت، مجوزی برای ارتکاب ضرر کوچک تر وجود دارد. نتیجه آن که، تغییر جنسیت افراد سالم به علت منجر شدن به عقیم سازی چنان چه ضرورت مهم تر وجود نداشته باشد، حرام است.