پرشکوه‌ترین مراسم عبادت و قربانی صفحه 45

ص: 98

برقرار گردد و این انفاق خود بهترین وسیله صفای قلبها و نزدیک شدن به خداست.

در اسلام سایر مقاصدی که در ادیان شرک و بت‌پرستی و یا تحریف شده آمده که قربانی را می‌سوزاندند یا دفن می‌کردند تا بو یا گوشت یا خون آن به خدایان برسد، به شدّت نفی شده است و قرآن صریحاً می‌فرماید:

«لَنْ یَنالَ اللَّهَ لُحُومُها وَ لا دِماؤُها وَ لَکِن یَنَالُهُ التَّقْوَی مِنْکُم «1»؛

«هرگز نه گوشتها و نه خونهای آنان به خدا نمی‌رسد، آنچه به او می‌رسد تقوا و پرهیزگاری شماست».

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در حجّةالوداع خود به قربانگاه رفتند و مقداری از قربانیها را خود ذبح کردند و بقیه را به علی علیه السلام دادند تا ذبح کند، آنگاه مقداری از گوشت هر کدام را طبخ کرده بخوردند و آبش را سرکشیدند. «2»

علی علیه السلام می‌فرمایند: من به دستور پیامبر صلی الله علیه و آله گوشتهای قربانی و حتی پوستهای آنها را میان فقرا تقسیم کردم «3»

فَأَمَرَنِی فَقَسَّمْتُ لُحُومَها ثُمَّ امَرَنِی فَقَسَّمْتُ جَلالَها وَ جُلُودَها

1- محل ذبح در منی‌

اشاره

«وَ لا تَحْلِقُوا رُؤسَکُم حَتّی یَبْلَغَ الْهَدْیُ مَحِلَّه»؛

و سرتان را نتراشید تا اینکه قربانی به محل آن (منی) برسد».

در میان فقها، خلافی نیست که محل قربانی منی است و آیه فوق دلیل بر آن است که قربانی کردن محل خاص و معهودی دارد که در زمان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله جایی جز منی نبوده است. و دلیل دیگر آن روایاتی چون روایت امام صادق علیه السلام است