احکام حقوقی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 125

مجازات اخروي: عذاب عظيم (311)

تــوبـه اخـلال گـر قبـل از دستگيـري

«اِلاَّ الَّذينَ تابُوا مِنْ قَبْلِ اَنْ تَقْدِرُوا عَلَيْهِمْ...،» يعني مگر آن محاربي كه قبل از دستگيري توبه كرده باشد، و اما بعد از دستگير شدن و قيام دو شاهد بر اين كه او شمشير كشيده، و يا كسي را كشته ديگر توبه حد شرعيش را برنمي‌دارد، و اما اين كه فرمود: «فَاعْلَمُوا اَنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَحيمٌ،» كنايه است از برداشته شدن حد از آنان ـ در آن صورت كه قبل از دستگيري توبه كرده باشد ـ پس در واقع اين آيه از مواردي است كه مغفرت به غير امر اخروي تعلق گرفته است. چون معنايش اين است كه چنين كسي در

(312) احكام حقوقي

صورتي كه توبه كند لازم نيست خود را به محكمه معرفي نموده، و اقرار به قتل كند، تا حاكم حكم اعدامش را صادر و اجراء كند، تا گناهش آمرزيده شود، بلكه همين كه بين خود و خدا توبه كند حدش آمرزيده و يا ساقط مي‌شود. (1)

توبه اخلال گر قبل از دستگيري (313)

-314