احکام حقوقی از دیدگاه قرآن و حدیث صفحه 32

در دايره ولايتش اجرا مي‌كند، مثل اين كه دستورشان بدهد به كوچ كردن، يا جنگيدن، يا صلح كردن با دشمن، و يا امثال اين‌ها، چون مردم مأمورند كه در اين گونه احكام ولي امر خود را اطاعت كنند، و معنا ندارد بفرمايد وقتي در اين‌گونه احكام تنازع كرديد، ولي امر خود را رها كرده، به خدا و رسولش مراجعه كنيد.

بنا بر اين آيه شريفه دلالت دارد بر اين كه مراد از كلمه شي‌ء، خصوص احكام ديني است، كه احدي حق ندارد در آن دخل و تصرفي بكند، مثلاً حكمي را كه نبايد انفاذ كند، انفاذ، و حكمي را كه بايد حاكم بداند، نسخ كند، چون اين گونه تصرفات در احكام ديني خاص خدا و رسول او است، و آيه شريفه مثل صريح است در اين كه احدي را نمي‌رسد كه در حكمي ديني كه خداي تعالي و رسول گرامي او تشريع كـرده‌انـد تصـرف كنـد، و در اين معنا هيچ فرقي بين اولي الامر و ساير مردم نيست.

وظيفه‌اولي الامر مسلمين در حل اختلافات ديني (75)

«...اِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللّهِ...،» اين جمله تشديد و تأكيد همان حكمي است كه جمله قبل بيان كرد، و اشاره به اين كه مخالفت اين دستور از فسادي كه در مرحله ايمان باشد ناشي مي‌گردد، معلوم مي‌شود اين دستور ارتباط مستقيم با ايمان دارد، و مخالفت آن كشف مي‌كند از اين كه شخص مخالف اگر تظاهر به صفات ايمان به خدا و رسولش مي‌كند، براي اين است كه كفر باطني خود را بپوشاند، و اين همان نفاق است كه آيات بعدي بر آن دلالت دارد. (1)

روايات وارده در معرفي معصومين اولي الامر

(76) احكام حقوقي

در تفسير برهان از ابن بابويه روايت كرده كه وي به سند خود از جابر بن عبداللّه انصــاري نقل كرده، كه گفت: وقتي خداي عز و جل آيه شريفه: «يآ اَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوآ اَطيعُوا اللّهَ وَ اَطيعُوا الرَّسُولَ وَاُولِي الاَْمْرِ مِنْكُمْ،» را بر پيامبر گراميش محمد صلي‌الله‌عليه‌و‌آله نازل كرد، من به آن جناب عرضه داشتم: يا رسول اللّه خدا و رسولش را شناختيم، اولي الامر كيست؟ كه خداي تعالي طاعت آنان كردن را دوشادوش طاعت تو قرار داده؟ فرمود: اي جابر آنان جانشينان منند، و امامان مسلمين بعد از منند، كه اولشان علي بن ابيطالب و سپس حسن و آنگاه حسين و بعد از او علي بن الحسين و آن گاه محمد بن علي است، كه در تورات معروف به باقر است، و تو به زودي او را درك خواهي كرد، چون او را ديدار كردي و از طرف من سلامش برسان، و سپس صادق جعفر بن محمد، و بعد از او موسي بن جعفر، و آن گاه علي بن موسي، و سپس صادق جعفر بن محمد، و بعد از او موسي بن

روايات وارده در معرفي معصومين اولي الامر (77)

جعفر، و آنگاه علي بن موسي، و بعد از وي محمد بن علي، و سپس علي بن محمد و آنگاه حسن بن علي، و در آخر، هم نام من محمد است، كه هم نامش نام من است، و هم كنيه‌اش كنيه من است، او حجت خدا است بر روي زمين، و بقيه اللّه و يادگار الهي است در بين بندگان خدا، او پسر حسن بن علي است، او است آن كسي كه خداي تعالي نام خودش را به دست او در سراسر جهان يعني همه بلاد مشرقش و مغربش مي‌گستراند، و او است كه از شيعيان و اوليايش غيبت مي‌كند، غيبتي كه ـ بسياري از آنان از اعتقاد به امامت او برمي‌گردند ـ و تنها كسي بر اعتقاد به امامت او استوار مي‌ماند كه خداي تعالي دلش را براي ايمان آزموده باشد.