حقوق زندانی و موارد زندان در اسلام صفحه 128

اشاره

1. حدّثنا ابو بکر، قال: حدّثنا معاذ بن معاذ بن عوف، قال: شهدت عبد الرحمن بن أذینة، أقصّ رجلا حرصتین ثم حبس المقتصّ له حتی ینظر المقتصّ منه، قال: و کان ابن سیرین ینکر هذا الحبس؛ «4»

معاذ بن معاذ بن عوف گفت: شاهد بودم عبد الرحمن بن أذینه مردی را دو حرصه [زخم خفیفی است در سر، که پوست را شکاف می‌دهد] قصاص کرد. سپس مقتصّ له را زندانی کرد تا وضع مقتصّ منه معلوم شود. راوی گفت: ابن سیرین این حبس را مردود می‌دانست.

2. حدّثنا أبو بکر، قال: حدّثنا محمد بن بکر، عن ابن جریج، قال: قال عطاء: الْجُرُوحَ قِصٰاصٌ «5» و لیس للإمام أن یضربه و لا أن یحبسه، إنّما هو القصاص، ما کان اللّه نسیّا، لو شاء لأمر بالسجن و الضرب؛ «6»

عطاء گفته است: «در جروح قصاص است» و امام حق ندارد وی را بزند یا حبس کند و تنها قصاص است؛ خداوند فراموش کار نیست، اگر می‌خواست دستور زندان و زدن را می‌داد.

آرای فقیهان شیعه

1. محقق حلّی: در جنایتی که مظنّۀ هلاکت است، قصاص ثابت نیست؛ مانند جائفه [آن جراحتی است که به درون بدن برسد از هر جهتی که باشد، یعنی از پشت یا پهلو یا شکم، اگر چه از گودی زیر حلق باشد] و مأمومه [آن است که به أمّ الرأس، یعنی پرده‌ای که

______________________________
(1). ج 20، ص 90.
(2). جامع للشرائع، ص 576؛ ملاذ الاخیار (به نقل از: جامع للشرائع)، ج 16، ص 500.
(3). تحریر الاحکام، ج 2، ص 248.
(4). مصنّف ابن ابی شیبه، ج 9، ص 419، ح 7874.
(5). مائده (5) آیۀ 45.
(6). مصنّف ابن ابی شیبه، ج 9، ص 419، ح 7975.