حقوق زندانی و موارد زندان در اسلام صفحه 261

3. ابو الصلاح حلبی: اگر کشف شد شاهدی شهادت باطل داده است، خودش اقرار کرد یا بینه وجود داشت یا علم پیدا شد، تعزیر و در شهر رسوا می‌شود. «2»

4. قاضی ابن برّاج: واجب است آن دو تن که به دروغ شهادت داده‌اند در میان خویشان یا قبیله‌شان تأدیب شوند و در صورتی که با شهادت آنان خسارتی پیدا شده باشد، غرامت بپردازند. «3»

همو: بر امام است که شاهدان زور را تعزیر کند و در محله‌های خود رسوا سازد تا دیگران درس عبرت بگیرند. «4»

5. ابن ادریس: سزاوار است امام شاهدان زور را- به گونه‌ای که قبلا گفتیم- تعزیر کند و در میان مردم محله و بازار رسوا سازد تا دیگران در آینده مرتکب چنین کاری نشوند و کیفیت رسواسازی این است که در میان محله و بازار و مراکز تجمع جار بزنند: فلانی و فلانی به دروغ شهادت داده‌اند. جایز نیست که آنان را سوار خر کنند و سرشان را بتراشند و یا خودشان علیه خود جار بزنند و یا مثله شوند. «5»

6. محقق حلّی: واجب است شهادت‌دهنده به دروغ، رسوا شود و به گونه‌ای که امام صلاح می‌داند تعزیر گردد تا ریشۀ گستاخی از بین برود. «6»

7. علّامه حلّی: واجب است شاهد زور تعزیر شود تا در آینده برای دیگران درس عبرت باشد و لازم است در قبیله و محله‌اش رسوا شود. «7»

8. همو: واجب است شاهد زور به هر وسیله‌ای که امام تشخیص می‌دهد که بازدارندۀ او و دیگران در آینده است، تعزیر و در میان قبیله‌اش رسوا شود تا مردم او را بشناسد و علی- علیه السلام- … چند روز شاهد زور را حبس می‌کرد. «8»

______________________________
(1). نهایه، ص 336.
(2). کافی فی الفقه، ص 440.
(3). مهذّب البارع، ج 2، ص 552.
(4). همان، ج 2، ص 564.
(5). سرائر، ج 2، ص 150.
(6). مختصر النافع، ص 291.
(7). قواعد الاحکام، ج 2، ص 249.
(8). تحریر الاحکام، ج 2، ص 219.