حیله‌های شرعی و چاره‌جوئی‌های صحیح صفحه 56

صفحه 56

ص: 63

همراه آن باشد و چه نباشد؛ هر چند با قصد قربت ثواب بیشتری دارد.

2- اوامر تعبدیّه، مثل امر الهی به نماز و روزه و امثال آن، که قصد قربت در آن لازم است، و اگر بدون قصد قربت انجام شود باطل است و ارزشی نخواهد داشت.

با توجّه به توضیحات بالا، آیا «أَوْفُوا بِالْعُقُودِ» امر توصّلی است، یا تعبّدی؟ بدون شک توصّلی است. هنگامی که معامله‌ای انجام می‌دهیم مشمول این امر می‌شویم، ولی معامله یک کار توصّلی است، و نیازی به قصد قربت ندارد.

در جهان امروز برخی از شرکتهای اقتصادی دنیا، برای رونق کارشان، امانت و دقّت زیادی در محصولات و کار خود دارند، ولی نه به خاطر رضای خدا، بلکه برای جلب نظر مشتریان و ایجاد اعتماد نسبت به کیفیّت خوب کالاهایی که عرضه می‌کنند، این مربوط به قصد قربت نیست.

بنابراین، چون «أَوْفُوا بِالْعُقُودِ» یک امر توصّلی است، نمی‌توان با آن قصد قربت نمود.

پاسخ: امر «أَوْفُوا بِالْعُقُودِ» را نمی‌توان یک امر توصّلی محض یا تعبّدی محض دانست؛ بلکه هر جایی به رنگ متعلّقش در می‌آید.

اگر شخصی برای یک امر توصّلی اجیر شود «أَوْفُوا بِالْعُقُودِ» او را الزام به عمل توصّلی می‌کند، ولی اگر برای یک عبادت اجیر گردد، أَوْفُوا بِالْعُقُودِ شامل او می‌شود و او را وادار به انجام عمل تعبّدی می‌کند. اگر برای تطهیر مسجد اجیر شود «أَوْفُوا بِالْعُقُودِ» توصّلی خواهد بود، ولی اگر برای انجام نماز استیجاری اجیر گردد، امر مذکور تعبّدی خواهد بود، و نیاز به قصد قربت دارد.

کتابخانه بالقرآن کتابخانه بالقرآن
نرم افزار موبایل کتابخانه

دسترسی آسان به کلیه کتاب ها با قابلیت هایی نظیر کتابخانه شخصی و برنامه ریزی مطالعه کتاب

دانلود نرم افزار کتابخانه