حیله‌های شرعی و چاره‌جوئی‌های صحیح صفحه 75

ص: 82

باشد تا روز بیست و سوّم مکروه، و پس از آن کراهت ندارد.

و امّا اگر به قصد فرار از روزه باشد چطور؟

ظاهر روایات سابق این است که جواز سفر در صورتی است که حاجتی به سفر باشد؛ ولی در بین ادلّه دو دلیل داریم که شامل این فرض هم می‌شود:

1- صحیح حلبی که در آن روایت جملۀ زیر دیده می‌شود:

«ثمّ یبدو له … ان یسافر» «1» که این جمله، سفر به قصد فرار از روزه را هم شامل می‌شود.

2- اطلاق آیۀ شریفۀ (وَ مَنْ کٰانَ مَرِیضاً أَوْ عَلیٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَیّٰامٍ أُخَرَ) «2» نیز شامل محلّ بحث می‌شود، چون هنگامی که سفر کرد- به هر انگیزه‌ای که باشد- آیه شاملش می‌گردد، و باید روزه‌اش را افطار کند، و بعدا قضا نماید.

نتیجه این که: این حیله، یا به تعبیر صحیحتر چاره‌جویی، جهت سفر در ماه رمضان به قصد فرار از روزه، و قضای آن در ماه بعد، مشروع و مباح است، و از نظر شرع مقدّس مانعی ندارد.

______________________________
(1). وسائل الشیعة، جلد 7، ابواب من یصح منه الصوم، باب 3، حدیث 1.
(2). سورۀ بقره، آیۀ 185.