آیین کیفری اسلام :شرح فارسی تحریر الوسیلة(حدود) جلد 2 صفحه 324

ص: 340

داخل شد؛ در حالی که تمام فقهای مدینه نزدش حاضر بودند و کاغذی مبنی بر شهادت عدّه‌ای به دشنام دادن مردی از وادی قری در برابر حاکم بود. آن را به امام علیه السلام داده، گفت:

شهادت‌نامه‌ها را ملاحظه کن. امام علیه السلام فرمود: اوّل نظر فقها را بفهمم. والی از آنان پرسید شما چه می‌گویید؟

فقها گفتند: به نظر ما باید تأدیب شده، او را بزنند و زندانی کنند. امام علیه السلام فرمود: اگر کسی یکی از اصحاب پیامبر صلی الله علیه و آله را دشنام داد، حکمش چیست؟ گفتند: همین حکم را دارد. امام علیه السلام فرمود: پس فرقی بین پیامبر و اصحابش نیست؟ والی گفت: قول این گروه را رها کن. اگر می‌خواستم به حرفشان توجّه کنم، دنبال شما نمی‌فرستادم؛ نظر خودت را بفرما. پدرم امام صادق علیه السلام فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: مردم درباره‌ی من یکسان‌اند- «اسوة» به معنای تساوی است؛ «اسوه‌ی حسنه» یعنی شما باید مساوی با رسول خدا صلی الله علیه و آله باشید- هر کسی شنید مرا دشنام می‌دهند و سبّ و شتم می‌کنند، بر او واجب است دشنام‌دهنده را بکشد؛ و لازم نیست مسأله را به حاکم ارجاع دهد؛ و اگر به حاکم نیز مراجعه شد، بر او واجب است دشنام‌دهنده را بکشد.

زیاد بن عبیداللَّه گفت: مرد دشنام دهنده را ببرید و به حکم امام صادق علیه السلام بکشید.

و عن علیّ بن إبراهیم، عن أبیه، عن حمّاد بن عیسی، عن ربعی بن عبداللَّه، عن محمّد بن مسلم عن أبی جعفر علیه السلام قال: إنّ رجلًا من هذیل کان یسبّ رسول اللَّه صلی الله علیه و آله فبلغ ذلک النّبیّ صلی الله علیه و آله، فقال: من لهذا؟ فقام رجلان من الأنصار فقالا: نحن یا رسول اللَّه، فانطلقا حتّی أتیا عربة فسألا عنه فإذا هو یتلقّی غنمه، فقال: من أنتما وما اسمکما؟ فقالا له: أنت فلان بن فلان؟ قال: نعم، فنزلا فضربا عنقه.

قال محمّد بن مسلم: فقلت لأبی جعفر علیه السلام: أرأیت لو أنّ رجلًا الآن سبّ النبی صلی الله علیه و آله أیقتل؟ قال: إن لم تخف علی نفسک فاقتله.[610]

فقه الحدیث: امام باقر علیه السلام فرمود: مردی از قبیله‌ی هذیل پی در پی پیامبر صلی الله علیه و آله را دشنام