آیین کیفری اسلام :شرح فارسی تحریر الوسیلة(حدود) جلد 2 صفحه 331

ص: 347

پدرانم و من است؛ هیچ سبّ و دشنامی به پای این دشنام نمی‌رسد که بگوید: من موسی بن جعفر نیستم.

گفتم: اگر بر جان خودم خوف نداشته باشم- در نسخه‌ی جواهر به جای «أن أغمر بذلک» «أن أعمّن بذلک»[619] دارد که «أعمّن» از ماده «عمّ» به معنای مشمول است؛ «غمر» نیز همین معنا را دارد.- و خطری مرا تهدید نکند و او را نکشم، چه گناهی بر عهده‌ی من خواهد بود؟

امام علیه السلام فرمود: چندین برابر گناهان آن دشنام دهنده بر گردنت خواهد بود- این تعبیر خیلی عجیب است که شنونده اگر قدرت دارد بدون خوف این سابّ را از بین ببرد، ولی بی‌تفاوت از این مسأله بگذرد و عکس العملی نشان ندهد، چندین برابر گناه سابّ را بر دوش می‌کشد؛ بدون این که از گناهان دشنام‌دهنده نیز کاسته گردد.-

آن‌گاه امام علیه السلام فرمود: آیا نمی‌دانی بالاترین شهدا از نظر درجه در روز قیامت کسانی هستند که خدا و رسولش را در پشت سرشان یاری کنند و به دفاع از آنان بپردازند.

روایت معارض با روایات گذشته

محمّد بن یعقوب، عن علیّ بن إبراهیم، عن أبیه، عن ابن محبوب، عن رجل، عن أبی الصباح، قال: قلت لأبی عبداللَّه علیه السلام: إنّ لنا جاراً فنذکر علیّاً وفضله فیقع فیه، أفتأذن لی فیه؟ فقال: أو کنت فاعلًا؟ فقلت: أی‌واللَّه لو أذنت لی فیه لأرصدنّه فإذا صار فیها اقتحمت علیه بسیفی فخبطته حتّی أقتله.

فقال: یا أبا الصباح هذا القتل[620] وقد نهی رسول اللَّه صلی الله علیه و آله عن القتل، یا أبا الصباح إنّ الإسلام قیّد القتل، ولکن دعه فستکفی بغیرک الحدیث.[621]

فقه الحدیث: ابوالصباح به امام صادق علیه السلام گفت: همسایه‌ای دارم که امیر مؤمنان علیه السلام را دشنام می‌دهد، آیا اجازه می‌دهید او را غافلگیر کرده، به قتل برسانم؟