آیین کیفری اسلام :شرح فارسی تحریر الوسیلة(حدود) جلد 2 صفحه 336

ص: 352

بداند، هرچند به حسب واقع مسلمان هم نباشد.- و کافری که معتقد به نبوّت و امامت نمی‌باشد، فرق نیست. روایتی در کتاب‌های اهل سنّت از ابن‌عباس در این مورد رسیده است:

عن علیّ علیه السلام: «إنّ یهودیة کانت تشتم النبیّ صلی الله علیه و آله وتقع فیه فخنقها رجل حتّی ماتت، فأبطل رسول اللَّه صلی الله علیه و آله دمها».[631]

فقه الحدیث: زنی یهودی مرتّب به پیامبر خدا صلی الله علیه و آله ناسزا می‌گفت و حرف‌های ناشایست راجع به پیامبر صلی الله علیه و آله می‌زد. مرد مسلمانی گلویش را فشار داد، تا مُرد. جریان را به پیامبر خدا صلی الله علیه و آله گفتند، آن حضرت خون آن زن را باطل اعلام کرد و فرمود: اثری بر این قتل نیست؛ خونش مباح و هدر است.

روایاتی که در باب سابّ النبی بود، عمومیّت داشت و مقیّد به دشنام‌دهنده مسلمان نبود. نکته‌اش این است که فردی که بنیان‌گذار دینی است که از سوی خداوند به عنوان بزرگترین ادیان معرّفی شده، نباید کسی درباره‌ی او حرف زشت بزند. اگر در برابر ناسزای یهودی و غیر او سکوت کنیم، از ارزش و منزلتش کاسته می‌شود. لذا، وظیفه این است که نسبت به بنیان‌گذار دینی که تا قیامت جاویدان است، به گونه‌ای عمل شود که کسی جرئت پیدا نکند در حضور مسلمان‌ها به آن حضرت جسارت کند. از این‌رو، علاوه بر اطلاق و عموم روایات، حکمت حکم نیز همین اقتضا را دارد.

حکم سبّ پیامبران

صاحب مسالک رحمه الله فرموده است: یکی از ضروریات دین اسلام، تعظیم انبیای گذشته است؛ و هر کسی با کتاب و سنّت و اسلام آشنا باشد، این مطلب را می‌فهمد. لذا، اگر کسی به آنان دشنام داد، مرتدّ می‌شود؛ زیرا، منکر ضروری اسلام گشته، و قتل مرتدّ واجب است.[632]

صاحب جواهر رحمه الله[633] و دیگران به عنوان اعتراض گفته‌اند: اگر از راه ارتداد وارد شویم، مرتدّ در همه حال کشته نمی‌شود؛ بلکه بین مرتدّ ملّی و فطری فرق است؛ در حالی که ما