بررسی فقهی احکام رشوه، غش و کم فروشی صفحه 201

صحیحه ی حلبی

وَ بِالْإِسْنَادِ [َمُحَمَّدُ بْنُ یَعْقُوب عَنْ عَلِیِّ بْنِ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ حَمَّاد] عَنِ الْحَلَبِیِّ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ - علیه السلام - عَنِ الرَّجُلِ یَشْتَرِی طَعَاماً فَیَکُونُ أَحْسَنَ لَهُ وَ أَنْفَقَ لَهُ أَنْ یَبُلَّهُ مِنْ غَیْرِ أَنْ یَلْتَمِسَ زِیَادَتَهُ فَقَالَ: إِنْ کَانَ بَیْعاً لَا یُصْلِحُهُ إِلَّا ذَلِکَ وَ لَا یُنَفِّقُهُ غَیْرُهُ مِنْ غَیْرِ أَنْ یَلْتَمِسَ فِیهِ زِیَادَهً فَلَا بَأْسَ وَ إِنْ کَانَ إِنَّمَا یَغُشُّ بِهِ الْمُسْلِمِینَ فَلَا یَصْلُحُ.

وَ رَوَاهُ الشَّیْخُ بِإِسْنَادِهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ مِثْلَهُ.

مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ بِإِسْنَادِهِ عَنْ حَمَّادٍ عَنِ الْحَلَبِیِّ مِثْلَهُ. (1)

این روایت از لحاظ سند تمام است.

حلبی (2) می گوید: از امام صادق - علیه السلام - در مورد مردی سؤال کردم که طعامی (3) را می فروشد و به جهت این که برای او بهتر

1- وسائل الشیعه، ج18، تتمه کِتَابُ التِّجَارَهِ، ابواب احکام عیوب، باب 9، ح 3، ص113.
2- از آن جا که ایشان ظاهراً تاجر بوده و به حلب شامات سفر می کرده است به او حلبی گفته شده است. بعضی از روات به همین دلیل به نام همان محل تجارتشان معروف شده اند، از جمله آقای حلبی یا حریز بن عبدالله سجستانی، که سیستانی نبوده ولی ظاهراً یا کار و کسبی داشته و یا به مناسبتی آن جا رفت و آمد داشته است.
3- طعام در حالت عادی منصرف به گندم یا شاید جو است.