بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 12

در این که وجوه تشبیهی که جناب شیخ مطرح فرموده درست است یا نه، چندان در أخذ نتیجه مهم نیست. گرچه برخی، وجوه دیگری را هم اضافه کرده یا بعضی وجوه شیخ را نپذیرفته اند، ولی در هر صورت، مطلب (حرمت غیبت) ثابت است و آیه ی شریفه دلالت بر حرمت دارد، آن هم در مرتبه ی بالایی از حرمت، آن چنان که از استفهام انکاری استفاده می شود. پس اصل حرمت ثابت است، ولی در مقدار دلالت آیه _ إن شاءالله _ بعداً مطالبی خواهد آمد.

2. آیه ی توبیخ لُمَزَه

(وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَهٍ لُمَزَهٍ)(1) ؛

وای بر هر بدگوی عیب جویی.

وجه دلالت آیه

ظاهرِ «وَیْل» و عبارات دیگر(2) و مناسبت حکم و موضوع، در مجموع برای آیه ظهوری می سازد که این عمل حرام است.

مرحوم شیخ وجه دلالت آیه را بر حرمت غیبت بیان نفرموده است.

اشکال: برخی منکر دلالت آیه ی شریفه بر حرمت غیبت شده و گفته اند: اصلاً این آیه ربطی به قضیه ی غیبت ندارد؛ زیرا «هَمز»