بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 140

1. تشفّی الغیظ (تسکین عصبانیّت)

الاوّل تشفّی الغیظ و ذلک إذا جری سبب غضب به(1) علیه، فإذا هاج غضبه یشفی بذکر مساویه؛

اوّلین مورد، تشفّی غیظ است و آن، زمانی است که به دلیلی فرد مغتاب (بالکسر) علیه مغتاب (بالفتح) غضب کند، پس وقتی غضب او اوج می گیرد، با ذکر بدی های کسی که علیه او غضب کرده است تشفّی می یابد(2).

2. مساعده قوم (همراهی با دیگران)

الثانی موافقه الأقران و مجامله الرفقاء و مساعدتهم علی الکلام فإنهم إذا کانوا یتفکهون بذکر الأعراض فیری أنه لو أنکر أو قطع المجلس استثقلوه و نفروا عنه فیساعدهم و یری ذلک من حسن المعاشره...(3) ؛

دوم: همراهی همگنان و تسامح به نیکی با دوستان و همنوایی با سخنان آن ها است. پس اگر آن ها مشغول غیبت

1- در برخی نقل ها، کلمه ی «به» نیامده است، مانند نقل مرآه العقول، بحار الانوار و منهاج البراعه.
2- در ادامه ی توضیح تشفّی غیظ، مرحوم شهید ثانی می فرماید: «و سبق اللسان إلیه بالطبع إن لم یکن دین ورع و قد یمتنع من تشفی الغیظ عند الغضب فیتحقق فی الباطن فیصیر حقدا ثابتا فیکون سببا دائما لذکر المساوئ فالحقد و الغضب من البواعث العظیمه علی الغیبه».
3- در ادامه ی توضیح این قسم، مرحوم شهید می فرماید: «و یظن أنه مجامله فی الصحبه و قد یغضب رفقاؤه فیحتاج إلی أن یغضب لغضبهم إظهارا للمساهمه فی السراء و الضراء فیخوض معهم فی ذلک العیوب و المَساوئ».