بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 144

ببرد و او را از چشم مردم بیندازد تا از احترام و ستایش او خودداری کنند؛ چون احترام مردم از او و ستایش او، بر این شخص گران است و این حسد است که همانند خشم و کینه است. حسد چه بسا بین یار نیکوکار و رفیقِ همدل هم اتفاق می افتد.

توضیح: حسد یعنی کسی دارای نعمتی است که دیگری چشم دیدنش را نداشته باشد، نه این که بخواهد او هم این نعمت را داشته باشد؛ چرا که این غبطه است و اشکالی هم ندارد؛ مثلاً کسی بگوید خدایا! فلان نعمت دنیوی یا اخروی را به فلان شخص دادی، هنیئاً له (گوارایش باد) به من هم از آن نعمت بده. این عیبی ندارد.

حسد آن است که کسی مثلاً بگوید: فلانی نباید آن نعمت را داشته باشد، حالا چه من داشته باشم یا نداشته باشم. وقتی می بیند کسی آبرویی نزد مردم دارد، برای آن که حسدش را اعمال کند از او غیبت می کند.

7. المطایبه و المحاکاه (شوخی و ادای دیگری را تقلید کردن)

برای شوخی و ادای دیگران را تقلید کردن، عیب کسی را بگوید تا مردم بخندند.

8. السخریه (تمسخر)

برای مسخره کردن دیگری و خوار شمردن او، که چه بسا در حضور او هم انجام شود و سببش تکبّر و خُرد شمردن آن طرف است.