بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 155

_ روایت مسعده بن صدقه

بِإِسْنَادِهِ(1) عَنْ مَسْعَدَهَ بْنِ صَدَقَهَ عَنِ الصَّادِقِ - علیه السلام - قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ- صلی الله علیه و آله و سلم - لِلْمُؤْمِنِ عَلَی الْمُؤْمِنِ سَبْعَهُ حُقُوقٍ وَاجِبَهٍ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: الْإِجْلَالُ لَهُ فِی غَیْبَتِهِ وَ الْوُدُّ لَهُ فِی صَدْرِهِ وَ الْمُوَاسَاهُ لَهُ فِی مَالِهِ وَ أَنْ یَحْرِمَ غِیبَتَهُ وَ أَنْ یَعُودَهُ فِی مَرَضِهِ وَ أَنْ یُشَیِّعَ جَنَازَتَهُ وَ أَنْ لَا یَقُولَ فِیهِ بَعْدَ مَوْتِهِ إِلَّا خَیْراً»(2)؛

مسعده بن صدقه می گوید: امام صادق - علیه السلام - فرمودند: رسول خدا- صلی الله علیه و آله و سلم - فرمودند: برای مؤمن بر مؤمنِ دیگر هفت حق است که از جانب خداوند عزّ و جلّ واجب شده است: این که در نبودش او را بزرگ بشمارد و در سینه اش محبّت او را داشته باشد و با او در مالش به مواسات عمل کند و غیبت او را حرام بداند [یا نبود او را حرمت نگه دارد] و در بیماری به عیادتش برود و جنازه اش را تشییع کند و بعد از مرگش جز خیر درباره ی او نگوید.

پس در این روایت تصریح شده است که إجتناب از غیبت، از حقوق مردم است.

إن قلت: چنین حقّی برای مؤمن از حقوق اخلاقی است؛ چون در سیاق عیادت از مریض، تشییع جنازه ی مؤمن، محبّت دیگران و مواسات در مال آمده است.