بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 19

3. آیه ی نهی از جهر به قول سوء

اشاره

(لا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَنْ ظُلِمَ وَ کانَ اللَّهُ سَمیعاً عَلیما)؛(1)

خداوند بانگ برداشتن به بدزبانی را دوست ندارد مگر [از] کسی که بر او ستم رفته باشد و خداوند، شنوایِ داناست.

وجه استدلال

خداوند متعال دوست نمی دارد آشکار کردن سوئی را که از جنس قول است، مگر برای کسی که مظلوم واقع شده باشد. کأنّ جناب شیخ- قدس سره - می خواهد بفرماید: غیبت چون سوء من القول است، آشکار کردنش محبوب خداوند نیست.

مناقشه در استدلال شیخ- قدس سره -

همان طور که توجّه دارید، صِرف آیه ی مبارکه دلالت بر حرمت غیبت نمی کند؛ زیرا موضوعِ عدم حُبّ «سوء من القول» است، پس ابتدا باید اثبات شود که غیبت «سوء من القول» است سپس بفرماید: حکمش حرمت است، در حالی که فعلاً «سوء من القول» بودنِ غیبت، اوّل کلام است. گویا آیه ی شریفه می فرماید: مرتکب قول حرام نشو! امّا این که قول حرام چیست، از آیه ی شریفه چیزی درباره ی غیبت استفاده نمی شود.

بله، ممکن است فی الجمله شامل برخی موارد غیبت شود و آن