بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 197

و أمّا روایه مصباح الشریعه الدالّه علی التفصیل، بین وصول الغیبه إلی صاحبها و عدمه، فلا تصلح للاستناد إلیها، لعدم ثبوت کونها روایه، فضلاً عن اعتبارها، بل لا یبعد أن یکون کتابه من استنباط بعض أهل العلم و الحال و من إنشاءاته(1)؛

و امّا این روایت مصباح الشریعه که دلالت دارد بر تفصیل بین رسیدن غیبت به صاحب آن و عدم رسیدن آن، اصلاً صلاحیّت برای استناد ندارد؛ زیرا ثابت نیست که این، روایت باشد تا چه رسد به این که معتبر هم باشد، بلکه بعید نیست که این کتاب، استنباط بعضی اهل علم و حال (ذوق عرفانی) و از انشائات شان باشد.

کلام شهید ثانی- قدس سره - در وجه جمع

شهید ثانی- قدس سره - این احتمال را به همان احتمالی که قبول کرده است ملحق می داند؛ یعنی ایشان این قول را در موارد خاص قبول دارد و ملاک اصلی، لزوم طلب حلّیت است. ایشان می فرماید:

یمکن الجمع بینهما بحمل الاستغفار له علی من لم تبلغ غیبته المغتاب، فینبغی له الاقتصار علی الدعاء و الاستغفار لأنّ فی محالّته إثارهً للفتنه و جلباً للضغائن و فی حکم من لم تبلغه من لم یقدر علی الوصول إلیه