کتابخانه بالقرآن

بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 259

صفحه 259

همین [مرتکبین قبایح معروفه] باشد و مقصود از انداختن جلباب حیا این نیست که کسی زمانی گناه خاصّی را انجام داده باشد، بلکه یعنی آشکارا مرتکب قبایح معروفه باشد؛ یعنی کسی که بی حیا است و از انجام گناهان ابایی ندارد.

مناقشه در دیدگاه شیخ- قدس سره -

بر طبق مبنای عدم تمامیّت ادلّه ی استثنا و این که روایات (جواز غیبت مجاهر به فسق) تمام نباشد، قاعده ای که جناب شیخ می فرماید، صحیح نیست.

حکم غیبت کسی که در مکانی متجاهر و در مکان دیگر متستّر است، برای اهل مکان تستّر؟

برخی به اصطلاح، دو زیست هستند! مثلاً برخی خانم ها وقتی به شهر و دیار خودشان می رسند حجاب دارند، ولی وقتی به جای دیگری مثل اروپا یا حتّی تهران می روند حجاب را کنار می گذارند. در جایی اجهار به گناه کرده و در جای دیگر، تستّر به گناه دارند.

جناب شیخ برای این فرض، دو وجه را مورد اشاره قرار داده و یکی را ارجح می شمارد(1):

1- لو کان متجاهرا عند أهل بلده أو محلته مستورا عند غیرهم، هل یجوز ذکره عند غیرهم ففیه إشکال من إمکان دعوی ظهور روایات المرخصه فیمن لا یستنکف عن الإطلاق علی عمله مطلقا فرب متجاهر فی بلده متستر فی بلاد الغربه أو فی طریق الحج و الزیاره لئلا یقع عن عیون الناس. و بالجمله فحیث کان الأصل فی المؤمن الاحترام علی الإطلاق وجب الاقتصار علی ما تیقن خروجه فالأحوط الاقتصار علی ذکر المتجاهر بما لا یکرهه لو سمعه و لا یستنکف من ظهوره للغیر. نعم لو تأذی من ذمه بذلک دون ظهوره لم یقدح فی الجواز و لذا جاز سبه بما لا یکون کذبا. (همان)