بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 323

غیبت از هر گناه در مورد مُبدِع جایز است، ولی باید توجّه داشت که بدعت بالاترین نوع فساد است و کمتر گناهی می تواند هم وزن آن باشد. از مثال به بدعت _ بعید نیست _ استفاده می شود مراد شیخ از مادّه ی فساد، اعم است(1) و اگر این گونه باشد مشکل است بپذیریم غیبتِ تمامی گناهان _ حتّی مستور _ به قصد حسم مادّه ی فساد (هر نوع فساد و گناهی) جایز باشد.

به عنوان مثال اگر کسی مردم را عملاً (نه به نحو بدعت) مبتلا به شرب مایع متنجس کند، مشکل است بگوییم: برای حسم و قطع این مادّه ی فساد، غیبت او جایز است، حتّی غیبت نسبت به گناهان خیلی زشتی که متستّراً انجام می دهد و ربطی به شرب مایع متنجس ندارد. در حالی که تنها دلیل ما بر جواز غیبت، أهمّیت و اولویّت حسم مادّه ی فساد نسبت به غیبت باشد.

بله، اگر طریقی که ما در معنای غیبتِ حرام انتخاب کردیم مبنا قرار گیرد، دیگر غیبت به قصد حسم مادّه ی فساد جایز خواهد بود؛ زیرا ما گفتیم: در ادلّه ی غیبت، اطلاقی که شامل این موارد هم شود وجود ندارد، پس چنین مواردی از اوّل مشمول ادلّه ی حرمت نیستند.

ب) تمسّک به صحیحه ی داود بن سِرحان

مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی نَصْرٍ عَنْ دَاوُدَ بْنِ سِرْحَانَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ - علیه السلام - قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ- صلی الله علیه و آله و سلم -: إِذَا رَأَیْتُمْ أَهْلَ الرَّیْبِ وَ