بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 382

2. روایتی از امیرالمؤمنین - علیه السلام - در کتاب اختصاص

اشاره

در کتاب اختصاص که منسوب به شیخ مفید- قدس سره - است، روایت ذیل نقل شده است:

نَظَرَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ - علیه السلام - إِلَی رَجُلٍ یَغْتَابُ رَجُلًا عِنْدَ الْحَسَنِ ابْنِهِ - علیه السلام - فَقَالَ: «یَا بُنَیَّ نَزِّهْ سَمْعَکَ عَنْ مِثْلِ هَذَا فَإِنَّهُ نَظَرَ إِلَی أَخْبَثِ مَا فِی وِعَائِهِ فَأَفْرَغَهُ فِی وِعَائِکَ»(1)؛

امیرالمؤمنین - علیه السلام - دیدند شخصی نزد فرزندش امام حسن - علیه السلام - در مورد شخصی دیگر غیبت می کند، پس حضرت فرمودند: ای فرزندم! گوشَت را دور بدار از مثل این، همانا او (غیبت کننده) نگاه کرد به پلیدترین چیزی که در ظرفش بود و آن را در ظرف تو خالی کرد.

دلالت این روایت بر حرمت استماع غیب روشن است؛ چون حضرت امر به تنزّه از استماع غیبت فرمودند. علاوه بر آن، تعبیرِ «فَإِنَّهُ نَظَرَ إِلَی أَخْبَثِ مَا فِی وِعَائِهِ فَأَفْرَغَهُ فِی وِعَائِکَ» هم قرینه می شود بر این که استماع غیبت حرام است(2).