بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 386

3. روایتی از امام صادق - علیه السلام - در مجموعه ی شهید- قدس سره -

فِی کِتَابِ الرَّوْضَهِ، عَلَی مَا فِی مَجْمُوعَهِ الشَّهِیدِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ - علیه السلام - أَنَّهُ قَالَ: «الْغِیبَهُ کُفْرٌ وَ الْمُسْتَمِعُ لَهَا وَ الرَّاضِی بِهَا مُشْرِکٌ» قُلْتُ: فَإِنْ قَالَ مَا لَیْسَ فِیهِ؟ فَقَالَ: «ذَاکَ بُهْتَانٌ»(1)؛

امام صادق - علیه السلام - فرمودند: غیبت کفر است و مستمع غیبت و راضی به آن مشرک است. [راوی می گوید] عرض کردم: حتّی اگر چیزی را که در او نباشد بگوید؟ حضرت فرمودند: آن بهتان است.

دلالت این روایت بر حرمت استماع تمام است، ولی هیچ سندی ندارد.

4. روایتی از رسول اکرم- صلی الله علیه و آله و سلم - در «لُب اللباب» قطب راوندی

الْقُطْبُ الرَّاوَنْدِیُّ فِی لُبِّ اللُّبَابِ، عَنِ النَّبِیِّ- صلی الله علیه و آله و سلم - أَنَّهُ قَالَ: «مَنْ سَمِعَ الْغِیبَهَ وَ لَمْ یُغَیِّرْ کَانَ کَمَنِ اغْتَابَ وَ مَنْ رَدَّ عَنْ عِرْضِ أَخِیهِ الْمُؤْمِنِ کَانَ لَهُ سَبْعُونَ أَلْفَ حِجَابٍ مِنَ النَّارِ»(2)؛