بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 410

یَسْتَطِیعُ نَصْرَهُ فَنَصَرَهُ نَصَرَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ وَ إِنْ خَذَلَهُ وَ هُوَ یَسْتَطِیعُ نَصْرَهُ خَذَلَهُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ»(1)؛

ای أباذر! کسی که از برادر مؤمنش دفاع کند و غیبت درباره ی او را رد کند، بر خداوند متعال است که او را از آتش (جهنّم) آزاد کند. ای اباذر! کسی که نزد او برادر مؤمنش غیبت شود و او در حالی که می تواند یاریش کند یاریش دهد، خداوند _ عزّ وجلّ _ در دنیا و آخرت او را یاری می کند و اگر او را واگذارد در حالی که می تواند یاریش کند، خدا او را در دنیا و آخرت وامی گذارد.

دلالت این روایت هم مثل روایات سابق است.

روایات دیگری هم نظیر این روایات وجود دارد که صاحب وسائل- قدس سره - می فرماید: «تقدّم ما یدلّ علی ذلک»(2).

سخن آخر در دلالت روایات لزوم ردّ غیبت، بر حرمت استماع

همان طوری که ملاحظه فرمودید، این روایات علی رغم کثرت شان نه دلالتی بر حرمت استماع غیبت داشتند و نه بر جواز استماع برای رد، علی فرض حرمت استماع.

بله، این روایات دلالت داشت بر این که باید «ظَهْر الغیب» مؤمن