بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 6

ریشه ی لغت غیبت و اشاره ای به ملاک تشخیص آن

«غیبت» در اصل از مادّه ی «غاب الشیء غیابتاً غیوباً غیاباً و غیبتاً» است. غَیبت _ به فتح غین _ به معنای غیبوبت و پنهان بودن است. غِیبت _ به کسر غین _ اسم مصدر از إغتیاب است. آن چه که موضوع بحث ماست «غِیبت» است نه غَیبت. غَیبت همان است که می گویند: فلانی در کلاس حاضر نیست و غَیبت دارد.

پس غِیبت از إغتیاب است. إغتاب یغتاب غیبهً و إغتاب الرجل صاحبه إغتیاباً؛ یعنی کسی از رفیقش غیبت کرد، پشت سرش حرفی زد که نامناسب بود.

در این که معیار غیبت چیست _ إن شاءالله _ بعداً به نحو مستوفی بحث خواهیم کرد که دو نظر وجود دارد. برخی در معنای