بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 67

اگر کسی نقص بدنی داشته باشد و نخواهد دیگری بداند، امّا در جایی مثل استخر یا حمّام عمومی می رود و دیگری نقص او را می بیند و برای دیگران بازگو می کند، امثال این موارد گرچه غیبت است ولی نمی توانیم با استناد به این آیه ی شریفه این ها را کبیره بدانیم؛ زیرا به قرینه ی فاحشه، عملی را که بازگو می کند باید عمل بدی باشد؛ یعنی چیزی که آبروریزی به همراه داشته باشد، وگرنه چیزی که قبیح نباشد و فقط صاحب عیب از اظهارش بدش می آید و یک نقص تکوینی هست، بازگو کردنش کبیره نیست و مقدار قبحش به همان اندازه ی آیه ی شریفه ی (لا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضاً أَ یُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَنْ یَأْکُلَ لَحْمَ أَخیهِ مَیْتاً فَکَرِهْتُمُوهُ)(1) است و به این معیار گناه است، نه به معیار وعید عذاب الیم.

نتیجه ی بحث کبیره بودن غیبت

به نظر ما کبیره بودن غیبت مربوط به این است که به چه چیزی غیبت کنند. اگر به گناهان بزرگی مانند زنا غیبت کنند می گوییم: کبیره است و لااقل اشاعه ی فاحشه بوده و مصداق (لَهُمْ عَذابٌ أَلیمٌ) است، ولی اگر غیبت مربوط به چیزی مانند یک نقص بدنی است که شخص ناقص دوست ندارد آشکار شود و کسی هم خبر ندارد، حالا یکی خبردار شده یا دیده و بازگو کند، این غیبت است و خوردن گوشت برادر مؤمن، ولی نمی توانیم این را کبیره به معنای گناهی که وعید عذاب الیم بر آن داده باشند، بدانیم. این تفصیل را