بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 82

نشده اند. البته بعضی شواهدی را که حضرت امام- قدس سره - ذکر کرده است، پاسخ دارد که اولاً: سندی ندارند، ثانیاً: این روایات قابل توجیه است؛ شاید واژه ی غیبت در آن ها مجازاً به کار رفته باشد. بنابراین ما بیش از این وارد بحثی که اثر مهمّی ندارد، نمی شویم.

امّا مهم، بحث دوم است که دارای اثرات زیادی است و بحث این است که اگر در غیاب شخص، عیوب ظاهری او بیان شود غیبت باشد. در این صورت واقعاً حرف زدن سخت می شود و انسان باید از بسیاری موارد اجتناب کند. مثلاً کسی سرش مو نداشته باشد _ اگر عیب محسوب شود _ یا چشمش چپ باشد یا لنگ باشد، مطابق این مبنا ذکر این ها غیبت است.

بعضی هم قصد انتقاص را در تعریف غیبت شرط دانسته اند، بر خلاف عدّه ای دیگر. ثمره ی این بحث هم مهم است، که با بررسی معنای غیبت به همه ی این مسائل خواهیم پرداخت، إن شاء الله.

بررسی اقوال لغویین در تبیین حقیقت غیبت

اشاره

در مراجعه به لغت _ همان طور که حضرت امام- قدس سره - فرمودند _ عمدتاً استفاده ی تعمیم می شود؛ یعنی معنای لغوی غیبت، هم شامل عیب مستور می شود و هم غیر مستور. در این راستا عبارات تعدادی از لغویین را به عنوان خبرگان لغت بررسی می کنیم. اگر مطمئن باشیم که اینان در مقام بیان حقیقت معنای اغتیاب هستند، چون قول آنان قول خبره است حجّت است، مگر آن که خلافش ثابت شود و یا وثاقتِ قائل، مشکوک باشد.