بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 89

غیبت است، نهایت این که اسم دیگری هم دارد.

المصباح المنیر(1) در تعریف غیبت می گوید:

«اغْتَابَهُ اغْتِیَاباً إذَا ذَکَرَهُ بِمَا یَکْرَهُ مِنَ الْعُیُوبِ وَ هُوَ حَقٌّ و الاسْمُ (الغِیبَهُ) فَإِنْ کَانَ بَاطِلًا فَهُو (الغِیبَهُ) فی بُهْتٍ»(2)؛

غیبت کرد دیگری را غیبت کردنی، زمانی است که ذکری از او شود به عیوبی که او مبغوض می دارد، در حالی که آن عیب، حقیقت است. و اسم مصدرش هم غیبت است. امّا اگر باطل باشد و آن عیب در او نباشد، غیبتی است که بهتان است.

پس ایشان می خواهد بگوید: غیبت در اصل اعم است از این جهت که آن سوئی که پشت سر گفته می شود، در شخص غائب باشد یا نباشد. نهایت امر این که اگر نباشد، بهت و بهتان هم صادق است.

این ها مطالبی بود که ما از لغویّین جمع آوری کردیم.

نتیجه ی بررسی اقوال

در تمام کتبی که بررسی شد، غیبت نسبت به مستور بودن یا اعم بودن عیب اطلاق داشت. تنها گفته شد: عیب دیگری ذکر شود، عیبی که موجب ناراحتی او باشد، امّا از جهت این که این عیب