بررسی گسترده ی فقهی غیبت صفحه 9

عقل و اجماع، توضیحی ارائه نداده اند. ما هم نیازی نمی بینیم که وارد بحث اثبات حرمت غیبت از طریق عقل و اجماع شویم؛ زیرا اگر هم عقل دلالت بر حرمت غیبت داشته باشد(1) فی الجمله دلالت دارد، نه آن حدّی که شارع بیان می فرماید. به همین جهت، بحث در حدود حکم عقل بر حرمت غیبت مفید نخواهد بود. اجماع هم با وجود کثرت ادلّه ی نقلی در حرمت غیبت، قطعاً مدرکی یا حداقل محتمل المدرک است و مُجمِعین با استناد به همین ادلّه ی نقلی، حکم به حرمت داده اند. پس اجماع دلیل مستقلّی نیست و از فرط ظهور و وفور ادلّه است.

امّا مهم، آیات کریمه ی قرآن کریم و روایاتی است که در این زمینه وارد شده است.

آیات دالّ بر حرمت غیبت

اشاره

جناب شیخ- قدس سره - ابتدا به آیات مبارکه ی قرآن کریم پرداخته و آیات متعدّدی را دالّ بر حرمت غیبت بیان می دارند، از جمله:

1. آیه ی نهی از غیبت

(یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثیراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَ لا تَجَسَّسُوا وَ لا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضاً أَیُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَنْ یَأْکُلَ لَحْمَ أَخیهِ مَیْتاً فَکَرِهْتُمُوهُ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحیمٌ)(2) ؛