بررسی گسترده ی فقهی کذب (موضوع، احکام و موارد استثناء) صفحه 124

مرتکب کذبی اگر مصداق آن کذّابی باشد که در قرآن کریم آن تعبیرات در مورد او به کار رفته، در این صورت کلاه همه پسِ معرکه است؛ چون همه مبتلای به آن هستند. بنابراین حضرت در مقام تحقیر چنین کذبی هستند؛ یعنی دارای آن شدت و حدّت نیست. بنابراین می توانیم بگوییم استدلال مرحوم شیخ درست است و دالّ بر عدم کبیره بودن مطلق کذب می باشد.

اگر این صحیحه را ضمیمه کنیم به صحیحه ی منصور بن یونس که فرمود: دروغ باعث نقض وضوء و بطلان روزه است، که راوی گفت اگر این طور باشد همه ی ما هلاک شدیم و حضرت در پاسخ فرمود: آن طور که فکر می کنی نیست و مراد کذب علی الله و علی الرسول است می توانیم استفاده کنیم مراتب پایین دروغ که گاهی از سر کم توجّهی و غفلت از خیلی ها صادر می شود، نمی تواند در ردیف سایر کبائر باشد. هرچند باز چنین کذبی گناه است و مرتکب آن مستحقّ عقوبت است، ولی نمی توان آن را از کبائر دانست.

4. روایت الْحَارِثِ الْأَعْوَر:

اشاره

مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ فِی الْمَجَالِسِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَی عَنْ أَبِیهِ عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ یَزِیدَ عَنْ زِیَادِ بْنِ مَرْوَانَ الْقَنْدِیِّ عَنْ أَبِی وَکِیعٍ عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ السَّبِیعِیِّ عَنِ الْحَارِثِ الْأَعْوَرِ عَنْ عَلِیٍّ - علیه السلام - قَالَ: لَا یَصْلُحُ