بررسی گسترده ی فقهی کذب (موضوع، احکام و موارد استثناء) صفحه 187

دلالت این آیه ی شریفه بر تقیه با توجّه به شأن نزولش که در مورد عمّار است و خود عامّه هم نقل کرده اند(1)، بسیار روشن است؛ زیرا می فرماید: اظهار خلاف واقع در مورد اصل توحید و اصل رسالت که مهم ترین اساس دین است (در جایی که قلب مطمئن به ایمان باشد) جایز است، در مورد سایر عقائد مثل امامت و خلفاء هم به طریق أولی جایز است.

2) آیه ی 28 سوره ی آل عمران:

اشاره

(لا یَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْکافِرینَ أَوْلِیاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنینَ وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ فَلَیْسَ مِنَ اللَّهِ فی شَیْ ءٍ إِلاَّ أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاهً وَ یُحَذِّرُکُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَ إِلَی اللَّهِ الْمَصیرُ)(2)؛