بررسی گسترده ی فقهی کذب (موضوع، احکام و موارد استثناء) صفحه 216

5. موثقه ی زراره:

أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی فِی نَوَادِرِهِ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ وَ فَضَالَهَ عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ عَنْ زُرَارَهَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ - علیه السلام - قَالَ: قُلْتُ لَهُ: إِنَّا نَمُرُّ عَلَی هَؤُلَاءِ الْقَوْمِ فَیَسْتَحْلِفُونَّا عَلَی أَمْوَالِنَا وَ قَدْ أَدَّیْنَا زَکَاتَهَا فَقَالَ: یَا زُرَارَهُ إِذَا خِفْتَ فَاحْلِفْ لَهُمْ مَا شَاءُوا قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ بِالطَّلَاقِ وَ الْعَتَاقِ؟! قَالَ: بِمَا شَاءُوا.(1)

زراره می گوید: خدمت امام باقر - علیه السلام - عرض کردم ما بر این قوم گذر می کنیم و آن ها ما را در مورد اموالمان قسم می دهند [که اگر قسم یاد نکنیم به عنوان زکات می گیرند] در حالی که ما زکات را پرداخت کرده ایم. حضرت فرمودند: هرگاه خوف داشتی، هرچه خواستند برای آن ها قسم یاد کن. پس عرض کردم فدایتان شوم! به طلاق و عتاق قسم یاد کنم؟ [چون چنین قسمی بین آن ها مرسوم است به این صورت که قسم یاد می کند من چنین نکردم یا چنین کردم و إلا زنم طالق باشد و عبیدم آزاد باشد] فرمودند: به هر چیزی که خواستند قسم یاد کن.

احمد بن محمد بن عیسی این روایت را از طریق ابن فضال نقل می کند که هر کدام از بنو فضال باشد، گرچه فطحی هستند