بررسی گسترده ی فقهی کذب (موضوع، احکام و موارد استثناء) صفحه 247

روایات، قرینه بر حمل روایات گذشته بر جواز بالمعنی الاعم است؛ زیرا تعابیری مثل «أَحَلی مِنَ التَّمْرِ وَ الزُّبْدِ» با کراهت سازگار نیست. بله، اگر در دادگاه عدل یا معاملات عادیه، اثبات حقّ منوط به قسم باشد، إجلالا ً لله و اکراماً لإسم الله تبارک و تعالی ترک قسم أولی است.

در مورد آیه ی شریفه ی (لا تَجْعَلُوا اللَّهَ عُرْضَهً لِأَیْمانِکُمْ)(1) هم با توضیحی که در ذیل خواهیم داد، معلوم می شود که دلالت بر رجحان ترک حلف مطلقاً ندارد.

تحقیقی در مورد آیه ی شریفه ی (لا تَجْعَلُوا اللَّهَ عُرْضَهً لِأَیْمانِکُمْ)

اشاره

معنایی که از آیه ی شریفه ی (لا تَجْعَلُوا اللَّهَ عُرْضَهً لِأَیْمانِکُمْ) ابتداء به ذهن خطور می کند این است: خداوند متعال را در معرض قسم هایتان قرار ندهید؛ یعنی تند تند به خدا قسم نخورید. امّا وقتی به نهج البلاغه رجوع می کنیم، می بینیم چقدر قسم وجود دارد، مانند: «وَ اللَّهِ لَقَدْ تَقَمَّصَهَا ابْنُ أَبِی قُحَافَهَ وَ إِنَّهُ لَیَعْلَمُ أَنْ مَحَلِّی مِنْهَا مَحَلُّ الْقُطْبِ مِنَ الرَّحَی ...»(2)، «وَ اللَّهِ لَقَدْ