بررسی گسترده ی فقهی کذب (موضوع، احکام و موارد استثناء) صفحه 265

بررسی کلام شیخ - قدس سره -

اگر دوران امر بین تقیه و توریه با قطع به قرینه، به گونه ای باشد که ظهور در معنای غیر ظاهر بدوی پیدا کند، کلام شیخ - قدس سره - درست است؛ یعنی برای ما که می دانیم وجوب اراده نشده، کلام ظهور در معنای استحبابی پیدا می کند و باید حمل بر استحباب کنیم. امّا اگر ظهوری در معنای غیر ظاهر بدوی (استحباب) نداشته باشد، نمی توانیم حمل بر استحباب کنیم.(1)

به عبارت دیگر اگر کلام به حسب ذات و قرائن حافّه که معلوم نزد ما می باشد، ظهور در یک معنایی داشت، به آن ظهور اخذ می کنیم و نمی توانیم حمل بر تقیه ی کذبی کنیم، امّا اگر ظهوری نداشت نمی توانیم بر آن معنا حمل کنیم و این یک قاعده ی کلّیه است.