بررسی گسترده ی فقهی اجرت بر واجبات، مستحبات و فروعات مناسب صفحه 230

مردی از انصار خدمت پیامبر اکرم - صلی الله علیه و آله و سلم - آمد و عرض کرد: یا رسول الله دوست دارم بر نحله هایی (عطیه ها) که به فرزندم اعطاء کردم شما شاهد باشید. حضرت فرمودند: آیا فرزند دیگری نداری؟ عرض کرد: بله [فرزندان دیگری نیز دارم]. حضرت فرمودند: آیا به آن ها هم نحله هایی دادی همان طور که به او دادی؟ عرض کرد: خیر. حضرت فرمودند: ما گروه انبیاء شاهد بر حیف (آن چیزی که از میزان حق عدول کرده) نمی شویم.

اگر دعوت به إشهاد موجب وجوب تحمّل شهادت بود، حضرت باید این جا قبول می کردند؛ زیرا این گونه نحله دادن که به یکی از فرزندان دون دیگری بدهد حرام که نیست، نهایت این که مکروه است و حضرت هم نهی نکردند، در حالی که اگر حرام بود نهی از منکر می کردند، فقط لفظ حیف به کار بردند که دالّ بر ناپسند و ناشایست بودن آن می کند. بنابراین این روایت مؤیّد آن است که تحمّل شهادت واجب نیست.

پاسخ به اشکال

استدلال به صحیحه ی عبدالله بن میمون بر عدم وجوب تحمّل شهادت متفرع بر آن است که بگوییم:

اوّلاً: آیه ی شریفه ی (وَ لا یَأبَ الشُّهَداءُ إِذا ما دُعُوا) اطلاق داشته، شامل شهادت در غیر مورد دین نیز بشود.

ثانیاً: وجوب تحمّل شهادت، وجوب عینی باشد؛ چون اگر