بررسی گسترده ی فقهی اجرت بر واجبات، مستحبات و فروعات مناسب صفحه 238

هر که آن را کتمان کند قلبش گنهکار است و خداوند به آن چه انجام می دهید داناست.

در این آیه ی شریفه ابتدا نهی از کتمان شهادت می کند که ظهور در حرمت دارد و در ادامه می فرماید: (وَ مَنْ یَکْتُمْها فَإِنَّهُ آثِمٌ قَلْبُهُ) که صراحت در حرمت دارد و این که کتمان شهادت مساوی با گنهکار بودن کاتم شهادت است.

روایات دالّ بر حرمت کتمان شهادت نیز فراوان است از جمله، روایاتی که در ذیل این آیه ی شریفه وارد شده و بیان می کند آیه مربوط به مقام اداء است، همان طور که بیان می کند آیه ی شریفه ی قبل (وَ لا یَأبَ الشُّهَداءُ) مربوط به مقام تحمّل است. بنابراین در این که اداء شهادت فی الجمله واجب است، جای هیچ مناقشه ای نیست.

عدم وجوب أداء شهادت بر غیر مدعوّ برای تحمّل شهادت

بعد از روشن شدن اصل وجوب أداء شهادت، این بحث مطرح می شود که آیا این وجوب به نحو مطلق است و هر کسی که دیده و مطّلع بوده باید شهادت دهد یا این که مخصوص کسی است که برای تحمّل شهادت دعوت شده بود. عدّه ی قابل اعتنایی گفته اند أداء شهادت مطلقاً واجب است؛ چه بر کسی که به عنوان شاهد گرفته شده و چه بر کسی که به عنوان شاهد اخذ نشده ولی از آن واقعه مطّلع بوده و دیده است.