بررسی گسترده ی فقهی اجرت بر واجبات، مستحبات و فروعات مناسب صفحه 263

مبنای مختار در مسأله

امّا در مورد تحمّل شهادت می گوییم آیه ی شریفه که می فرماید (وَ لا یَأبَ الشُّهَداءُ إِذا ما دُعُوا) متعلَّق دعوت، شهادت است؛ یعنی «اذا ما دعوا الی الشهاده». شهادت از مادّه ی شهد است(1)، «شَهِد فلانٌ المجلس» ایْ «حضر المجلس». به شاهد هم به اعتبار حضورش در واقعه شاهد گفته می شود. بنابراین می توانیم بگوییم آیه ی شریفه اطلاق دارد، پس اگر در جایی نیاز به نقل مکان و قطع مسافت باشد و امکان احضار واقعه نباشد، لازم است انجام دهد و در واقعه حاضر شود، البته در صورتی که مستلزم ضرر نباشد.

امّا اگر در جایی امکان احضار واقعه باشد، بعید نیست بگوییم آیه ی شریفه از آن منصرف است؛ زیرا به مناسبت حکم و موضوع می دانیم خداوند متعال می خواهد امور مسلمین تنظیم و صلاح داشته باشد و در جایی که امکان احضار واقعه نیست،