بررسی گسترده ی فقهی: معونه الظالمین، الولایه من قِبَل الجائر و جوائز السلطان صفحه 170

وَ رَوَاهُ الْبَرْقِیُّ فِی الْمَحَاسِنِ عَنْ أَبِیهِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی الْیَقْطِینِیِّ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیَی نَحْوَهُ.(1)

این روایت هم از لحاظ سند تمام است و دلالتش مانند روایت سابق است.

عدم تفاوت بین افراد مؤمنین در عدم مشروعیت تقیه اذا بلغ الدم

جناب شیخ می فرماید:

و مقتضی العموم أنّه لا فرق بین أفراد المؤمنین من حیث الصغر و الکبر، و الذکوره و الأُنوثه، و العلم و الجهل، و الحرّ و العبد و غیر ذلک.(2)

مقتضای عموم «اذا بلغ الدم فلا تقیه» آن است که فرقی نیست بین افراد مؤمنین از حیث کوچکی و بزرگی، مرد و زن، عالم و جاهل و ... در این که نمی توان به عنوان تقیه کسی را کشت.

این کلام مرحوم شیخ که برگرفته از اطلاق «اذا بلغ الدم فلا تقیه» می باشد، صحیح است و فرقی بین افراد مؤمنین نیست و هیچ کس حتّی عالم نمی تواند به خاطر تقیه و برای حفظ جان خود، مؤمن جاهلی را بکشد.

عدم فرق بین افراد مؤمنین در دوران امر بین نجات یکی از دو مؤمن

امّا ممکن است این جا سؤالی مطرح شود که آیا در همه جا بین نفوس مؤمنین فرق نیست؛ مثلاً اگر امر دائر باشد بین نجات دادن یکی از دو مؤمنی که در حال غرق شدن هستند، آیا باز می توان گفت که فرقی بین مؤمنین از حیث صغر و کبر و ... و حتّی علم و جهل نیست؟!