بررسی فقهی سلاح های کشتار جمعی صفحه 23

ص:28

شهید اول در کتاب الجهاد از لمعه آورده است: «قتل کودکان، زنان، دیوانگان هر چند در حال جنگ کمک رسانند جایز نیست مگر در موارد ضرورت و مقصود از ضرورت در کلام ایشان همان تترس و سپر قراردادن است».

در روایتی که کلینی از علی بن ابراهیم از پدرش از ابن ابی عمر از معاویه بن عمار نقل می کند که او گفته است گمان می کنم ابوحمزه ثمالی از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است: «کان رسول اللَّه (صلی الله علیه وآله) إذا أراد أن یبعث سریّه دعاهم فأجلسهم بین یدیه ثمّ یقول: سیروا بسم الله وبالله وفی سبیل الله وعلی ملّه رسول الله، لا تغلّوا ولا تمثّلوا ولا تغدروا و لا تقتلوا شیخاً فانیاً ولا صبیّاً ولا امرأه ولا تقطعوا شجراً إلّا أن تضطرّوا إلیها(1)..

در این روایت در آخر رسول خدا (صلی الله علیه وآله) صورت اضطرار را استثناء فرموده است و مراد از اضطرار همان تترس است که بعدا به آن خواهیم پرداخت.

دسته دوم: روایاتی که از سوزاندن کفار به وسیله آتش نهی کرده است.

عبدالله بن مسعود عن ابیه قال: «قال رسول الله (صلی الله علیه وآله): لا تعذبوا بالنار لا یعذب بالنار الّاربّها»(2)، از این روایت استفاده می شود که مسلمانان در مقام غلبه و از بین بردن دشمن،