کتابخانه بالقرآن

دانستنیهای قضاوت صفحه 1526

صفحه 1526

گریه‌ی آن حضرت در شهادت پدر بزرگوار خود امام حسین و اهل بیت

ابونعیم در حلیة الاولیاء به سند خود از ابی حمزه‌ی ثمالی از جعفر بن محمد (ع)

[صفحه 72]

روایت کرده می‌نویسد:

- آنگاه که از کثرت گریه‌ی امام زین‌العابدین (ع) پرسیدند، وی در حالی که سیل اشک از چشمانش سرازیر بود در جواب گفت: «من چگونه اندوهناک نباشم؟ یعقوب به فراغ یکی از پسران خود مبتلا شد و آن قدر گریست که چشمانش از غم و اندوه نابینا شد؛ در حالی که می‌دانست که فرزندش یوسف زنده است. من چگونه محزون نباشم؟ از یک سو پدرم و از سوی دیگر چهارده نفر از خاندانم در یک نبرد و در برابر دیدگانم به شهادت رسیدند. در چنین حال آیا می‌توانم غم و اندوه را فراموش کنم؟»

و در مناقب ابن شهرآشوب ج 3 ص 303 از امام صادق (ع) آمده است که: علی بن الحسین (ع) مدت بیست سال بر پدر بزرگوارش می‌گریست، و همین که برایش سفره‌ی غذا آورده و چشمش به آب و نان می‌افتاد بی‌اختیار اشک از چشمانش مانند سیل سرازیر می‌گردید. تا آنجا که روزی یکی از غلامان رو کرد به آن حضرت و گفت: جعلت فداک یا ابن رسول الله انی اخاف ان تکون من الهالکین! (یابن رسول الله جانم فدای شما باد، من می‌ترسم از شدت اندوه هلاک شوی!)

امام در جوابش فرمود: انما اشکو بثی و حزنی الی الله و اعلم من الله مالا تعلمون، انی لم اذکر مصرع بنی فاطمة الا خنقتنی العبرة. (من اندوه خود را به درگاه خدا می‌برم و آنچه من می‌دانم شما نمی‌دانید.) سپس اضافه کرده، می‌گوید:

- دست خودم نیست. من هر وقت قتلگاه فرزندان فاطمه را به یاد می‌آورم نمی‌توانم خودداری کنم. شیخ صدوق در خصال می‌نویسد: امام سجاد (ع) به مدت بیست سال بر پدرش حسین بن علی (ع) گریست، و کمتر اتفاق می‌افتاد که غذایی برای وی حاضر کنند و اشک از چشمانش جاری نگردد تا روزی که غلامش به وی گفت:

- یا ابن رسول الله، اما آن لحزنک ان ینقضی؟ (یا ابن رسول الله، آیا لحظه‌ای می‌رسد که شما محزون و اندوهناک نباشید؟)

ابن قولویه در کامل الزیارة به سند خود روایت کرده است که: یکی از غلامان علی بن الحسین (ع) تعریف کرده و گوید: یک روز آقا و مولای خود علی (ع) را دیدم که سر به صحرا گذاشته. من نیز به دنبال وی به راه افتادم. او همچنان