منشور اجرایی فعالیت های فرهنگی در مسجد با رویکرد کادرسازی صفحه 69

یادم نمی رود که مادرم همان لحظه با دست کفی به صورت خود زد و بلند بلند داد زد: آتیش! آتیش!

و با گفتن این که فوراً آتیش را از خانه بیرون ببر به طرفم دوید.

باورتان بشود که اوّل خیال کردم که پشت سرم آتش گرفته است، ولی بعد فهمیدم که منظورش همان کیف پول است.

تصور نمایید اگر این مادر در جواب فرزندش که گفته بود: «مادر کیف پول پیدا کردم»، اوّل دستش را می شست و بعد با جنبه ی آموزشی شروع به نصیحت می-کرد، آیا ایمان و اعتقادی برای این پسر بچه حاصل می شد؟

به این روش که آموزش همراه با باور و حس و حالت است «روش انگیزشی» می-گویند.

این روش باورساز و ایمان ساز است و لازم و ضروری است که در تربیت دینی از این روش بیشتر بهره بگیریم.

بچه ها در مجموعه های فرهنگی بیشتر از گفتار؛ رفتار ما را می بینند و بیشتر از حرف های ما تحت تأثیر کردار ما هستند.

رفتار ما ممکن است زندگی دیگران را دگرگون کند؛ پس در مقابل رفتار و گفتارمان مسؤولیم و از همین رو است که در روایات ما بیشتر به رفتار عملی جهت دعوت و جذب سفارش شده است.

لذا مربّی باید با رفتار و منش خود در صحنه های غیر رسمی و غیر آموزشی ایمان و باور را به بچه ها انتقال دهد.