فروغ مساجد (4) : سومین همایش بین المللی هفته جهانی گرامی داشت مساجد صفحه 262

گریه های معصومین علیهم السلام

امام حسین علیه السلام می فرماید:

«در مسجد نشسته بودیم ناگاه مؤذّن بر بالای مناره رفت و فریاد زد:

«اللّه اکبر، اللّه اکبر».

«فبکی أمیرالمؤمنین علی بن أبی طالب علیه السلام و بکینا ببکائه».

«آنگاه امیرالمؤمنین علی بن أبی طالب گریست و با گریه اش ما نیز گریستیم».

هنگامی که مؤذّن، اذان را به پایان رساند، فرمود: آیا می دانید مؤذّن چه می گوید: گفتیم: خدا و رسول و وصیّ او بهتر می دانند.

آنگاه فرمود: اگر بدانید چه می گوید، بسیار کم می خندید و بسیار زیاد می گریید...».(1)

در آستانه ی مسجد

در حالات امام سجّاد علیه السلام آمده است که سیره ی آن حضرت چنین بود که هنگام وضو بند از بندش می لرزید و رنگش زرد می شد. وقتی از ایشان در این باره پرسیدند، فرمود:

«حَقٌّ عَلی کلّ مَنْ وَقَفَ بین یَدَیْ ربِّ العرشِ أن یَصْغَرَّ لَوْنُه، وتَر تَعِدَّ مَفاصِلُهْ، وکانَ علیه السلام إذا بَلَغَ بابَ المسجدِ رَفَعَ رأسَه ویقولُ: إلهی ضیفُکَ ببابِکَ، یا مُحْسِنُ قد أتاکَ المُسی، فتجاوَزْ عَن قَبیحِ ما عِنْدی بِجَمیلِ ما عِنْدَکَ، یا کریم...».(2) «شایسته است هرکس در برابر پروردگار می ایستد رنگش زرد گردد و مفاصلش بلرزد و ایشان هنگام رسیدن به در مسجد، سرش را بلند و می کرد و عرض می کرد: خداوندا میهمانت بر در خانه ات آمده است،