نکاح : تقریرات درس آیت الله شبیری زنجانی جلد 2 صفحه 284

1377/12/25 سه شنبه درس شمارۀ (87) کتاب النکاح/سال اول

اشاره

بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ

خلاصۀ درس قبل و این جلسه:

در جلسۀ گذشته فرمایش مرحوم آقای خمینی (ره) در بارۀ «تعلق خطابات به قادر و عاجز» و عدم اختصاص آن به قادرین را نقل کرده و نکاتی را معروض داشتیم، اینک در ادامۀ بحث فرمایش ایشان را در بارۀ «تعلق خطابات قانونی به عصاه» مجدداً مطرح کرده و نکته ای را یادآور می شویم. سپس مبنای آقایان در اصول را در باب تمسک به اطلاق نسبت به انقسامات قبل الحکم نقل کرده و اشکال آن را در مقام ثبوت مطرح خواهیم کرد. آنگاه بحث را در مقام اثبات پیگیری نموده و تزاحمات دائمی و غالبی را از تزاحمات اتفاقی تفکیک کرده و با انطباق آن بر مورد بحث - یعنی شهادتی که بر نگاه به نامحرم متوقف است - نتیجه گیری خواهیم کرد.

***

الف): آیا خطاب به عصاه جایز است؟:

1) فرمایش آقای خمینی (ره)

در جلسۀ گذشته که فرمایش آقای خمینی را نقل کردیم، ایشان خطاب به عصاه را جایز ندانستند. از بیان ایشان برمی آید که امر به قید عصاه یا امر به عصاه در ظرف عصیان هم جایز نیست. همچنان که امر مطیع به قید اطاعت نیز جایز نیست. چون یکی ضروری العدم است و دیگری ضروری الثبوت. ما عرض کردیم که چنانچه در ظرف عصیان، امر شود مانعی ندارد. استدلال ایشان این است که به کسی می توان امر کرد که قابل انبعاث باشد، در حالی که عاصی قابل انبعاث نیست، در چنین