نکاح : تقریرات درس آیت الله شبیری زنجانی جلد 3 صفحه 253

تعطی، و لا تصل شعر المرأه شعر امرأه غیرها، و اما شعر المغر فلا بأس بأن توصله شعر المرأه»(1).

2 - روایت مکارم الاخلاق:

«عن أبی بصیر قال: سألته عن قصّ النواصی ترید به المرأه الزینه لزوجها، و عن الحفّ و القرامل و الصوف و ما أشبه ذلک؟ قال: لا بأس بذلک کله.

قال محمد: قال یونس: یعنی لا بأس بالقرامل اذا کانت من صوف، و اما الشعر فلا یوصل الشعر بالشعر لان الشعر میّت»(2).

از ذیل رویت برمی آید که سند آن این چنین است: عن محمّد (محمد بن عیسی عبیدی) عن یونس بن عبد الرحمن عن أبی بصیر. در این روایت از امام (علیه السلام) سؤال شده که بند انداختن موهای پیشانی و اصلاح موها (حف) و وصل کردن مو به مو (قرامل) و صوف چه حکمی دارد و امام (علیه السلام) فرموده اند که اینها همگی بلا اشکال است. بعد یونس در تفسیری که از حدیث نموده، گفته است که اگر قرامل از صوف (موی بز و گوسفند و مانند آن) باشد، وصل آن اشکالی ندارد، ولی اگر از مو باشد، ممنوع است، زیرا شعر میّت است.

اگر روایت بدون این تفسیر نگاه شود، از روایاتی خواهد بود که دال بر جواز مطلق وصل شعر مرأه به شعر، چه موی انسان و چه حیوان، می باشد، ولی اگر تفسیر یونس که وجه آن بر ما پوشیده است، لحاظ شود، از روایات ناهیۀ از وصل شعر به شعر خواهد بود.

ج) بررسی چگونگی حمل روایات ناهیه از وصل شعر به شعر بر کراهت:

1) مقدمه

برخی فقها از بعضی روایات استظهار کرده اند که وصل کردن مو به موی زن حرام