نکاح : تقریرات درس آیت الله شبیری زنجانی جلد 3 صفحه 254

نیست بلکه مکروه است. در نتیجه، نهی را در روایات پیشین که به طور مطلق می باشد، حمل بر کراهت نموده اند. این روایات که از آنها استفادۀ کراهت شده، در ذیل می آید و بررسی می شود.

2) روایاتی که از آنها کراهت استظهار شده است

1 - روایت عبد الله بن حسن:

«عن احمد بن محمد، عن علی بن الحکم، عن یحیی بن مهران، عن عبد الله بن الحسن قال: سألته (سألتُ) عن القرامل، قال: و ما القرامل؟ قلت:

صوف تجعله النساء فی رءوسهن، قال: اذا کان صوفاً فلا بأس، و ان کان شعراً فلا خیر فیه من الواصله و الموصوله»(1).

گفته اند که از تعبیر «لا خیر فیه» استفادۀ کراهت می شود نه حرمت، هر چند از مفهوم «لا بأس» که ظهور در نفی تحریم دارد، ممکن است استفاده حرمت وصل شعر شود، ولی ظهور «لا خیر فیه» در کراهت اقوی از این مفهوم می باشد و در واقع به نحوی با آن سازگار است، زیرا در کراهت نیز نوعی بأس وجود دارد. بر این مبنا گفته اند که روایت دال بر کراهت وصل شعر مرأه به شعر است.

2 - روایت ثابت بن أبی سعید:

«عن محمد بن یحیی، عن احمد بن محمد، عن علی بن النعمان، عن ثابت بن أبی سعید قال: یصلح الصوف و ما کان من شعر امرأه لنفسها، و کره للمرأه ان تجعل القرامل من شعر غیرها، فان وصلت شعرها بصوف او بشعر نفسها فلا یضرها»(2).

از این روایت نیز با استفاده از تعبیر کره که هم می تواند کُرهَ به صیغۀ مجهول که به معنای «مکروه است» و هم «کَرُهَ» به صیغۀ معلوم که به معنای قَبُحَ است، خوانده شود، کراهت را استظهار نمود و گفته اند که «کره» ظهور در نهی تنزیهی دارد نه تحریمی.