نکاح : تقریرات درس آیت الله شبیری زنجانی جلد 7 صفحه 40

الف) اشاره به روایات مجوزه تزویج حتی در فرض عدم توبه زانیه:

1) یادآوری بحث گذشته:

گفتیم که مرحوم آقای خوئی نخست سه دسته روایات مطرح می کنند، دسته اوّل: روایاتی که تجویز با زانیه را مطلقاً جایز می داند، دسته دوم: روایاتی که شرط جواز ازدواج را توبه می دانند، جمع این دو دسته روایات با حمل مطلق بر مقید به آسانی صورت می گیرد، ولی دسته سومی وجود دارد که حتی در فرض عدم توبه زانیه، ازدواج را جائز دانسته است که قهراً با دسته دوم متعارض بوده و حمل مطلق بر مقید را با اشکال مواجه می سازد، از روایاتی که در این دسته ذکر شده، معتبره زراره است، ولی دلالت این روایت ناتمام است، و متن روایت نیز به گونه نادرستی نقل شده است که ذیلاً بررسی می گردد.

2) متن روایت زراره:

متن روایت زراره عن ابی جعفر «علیه السلام» بنا بر نقل مرحوم آقای خوئی چنین است «قال: سئل عن رجل اعجبته امرأه، فسأل عنها (فاذا الثناء علیها فی شیء من الفجور)، فقال: لا بأس بان یتزوجها و یحصنها»

این نقل که به تبع وسائل(1) صورت گرفته، ظاهراً غلط است، بلکه نقل صحیح - که در تهذیب(2) و استبصار و نیز حدائق و وافی از تهذیب نقل کرده اند - این است: «فاذا النَثاء علیها شیء فی الفجور» کلمه «النثا» که نون بر ثاء مقدم است، با ثناء که ثاء مقدم است از جهت معنا متفاوت است، ثناء تنها در خیر استعمال می شود و نثا یا اختصاص به شر دارد یا اعم از خیر و شر می باشد،(3) این عبارت در وسائل غلط

1- (1) البته در وسائل چاپ آل البیت: النثاء ذکر شده، که صواب، النثا می باشد.
2- (2) استاد - مد ظلّه - اشاره فرمودند که در برخی مخطوطات تهذیب: الثناء ذکر شده است.
3- (3) (توضیح بیشتر) آنچه استاد - مد ظلّه - در اینجا فرموده اند، مأخوذ از حاشیه صاحب حدائق بر کتاب خود (حدائق، ج 23، ص 494) می باشد که پس از ذکر نثاء و ثناء می گوید: و الاول یقال فی الشرّ و الثانی فی الخیر