نکاح : تقریرات درس آیت الله شبیری زنجانی جلد 8 صفحه 13

است.

ج) بررسی کلام مرحوم آقای خویی (ره)

اشاره

* البته بهتر بود ایشان برای مدعای خود به مجرد ادعای ظهور اکتفا نکرده و با ذکر شواهد و امثال، مختار خویش را تقریب می نمودند، چون اکتفا کردن به مجرد ادعای ظهور یا انصراف در استظهارات بدون اینکه توضیحی یا مثالی آورده شود تا ذهن انسان بالفطره به آن مطلب هدایت گردد، شایسته مباحث علمی نیست.

بعلاوه ایشان می فرمایند: الظاهر من النکاح «لا سیّما اذا کان متعلقاً للنهی» هو مطلق التزویج...

مگر نهی از «وطی» مانعی دارد تا بگوییم، اگر عنوان نکاح متعلّق نهی قرار گرفت قرینه است که معنای آن وطی نیست.

اتفاقا، در مورد مملوکه ای که مادر او نیز مملوکه و مدخوله باشد به همین تعبیر «نکاح» از خصوص وطی او نهی شده است. مانند روایت، الحسین بن بشر قال:

سألته عن الرجل تکون له الجاریه و لها ابنه فیقع علیها أ یصلح له ان یقع علی ابنتها؟ فقال أ ینکح الرجل الصالح ابنته؟(1)

و روایت عبید بن زراره عن ابی عبد الله - علیه السلام - فی الرجل تکون له الجاریه یصیب منها اله ان ینکح ابنتها؟ قال: لا هی مثل قول الله عزّ و جلّ وَ رَبائِبُکُمُ اللاّتِی فِی حُجُورِکُمْ (2)

اشکال دوم استدلال به آیۀ «وَ لا تَنْکِحُوا ما نَکَحَ آباؤُکُمْ»

اشاره

طبری آیۀ شریفه را به گونه ای دیگر تفسیر کرده است. وی می گوید: «ما» در «ما نَکَحَ» موصوله نیست و آیه از ازدواج با زنانی که پدران با آنها ازدواج کرده اند نهی نمی کند، زیرا در این صورت، چون زن از ذوی العقول است باید «من نکح» بگوید نه «ما نَکَحَ» بلکه «ما» مصدریه است و آیۀ شریفه از آن نوع نکاحهائی که پدران پیشین شما انجام می داده اند، نهی نموده است یعنی ای مؤمنین شما از سنتهای پدرانتان و آن سنخ