نکاح : تقریرات درس آیت الله شبیری زنجانی جلد 8 صفحه 35

برساند، قطعاً چنین اتفاقی خلاف عادت می باشد و اطمینان به عدم آن حاصل می باشد، حال اگر در جایی، معنای مختلفی که برای یک واژه ذکر شده، در زبانهای مختلف برای معادل آن واژه دیده شود، این امر کاشف از آن است که این واژه به عنوان مشترک لفظی در آن معانی بکار نرفته، بلکه معنای کلمه واحد بوده: جامع تمام آن معانی، یا این که یکی از آن معانی حقیقی است و بقیه مجازی و به هر حال مسئله اشتراک لفظی منتفی است.

معانی مختلفی که برای حروف جرّ در کتب نحوی ذکر می گردد معمولاً از این قبیل است، به کلمه "من" توجه بفرمایید، مِنْ گاه به معنای ابتداء غایت بکار می رود، مانند سرت من الکوفه الی البصره، گاه به معنای تبعیض بکار می رود همچون و من الناس من یقول آمنّا بالله و گاه به معنای تبیین استعمال می شود، همچون خاتم من فضّه و...

ما می بینیم که دقیقاً واژه "از" به همین معانی بکار رفته، در ترجمه سه جمله بالا می گویی. از کوفه به بصره سیر کردم، از مردم کسانی هستند که می گویند ایمان آوردیم، انگشتری از نقره، در ترکی هم در همه این معانی واژه "دان" یا "دن" اطلاق می گردد، این امر نشان می دهد که "من" معانی مختلف ندارد، بلکه "من" مشترک معنوی است یا برخی از این معانی، معنای حقیقی، در برخی دیگر، معنای مجازی می باشد.

4) تطبیق مقدمه فوق در محل کلام:

در آیه شریفه هم اشکال این بود که اگر" مِنْ نِسائِکُمُ " هم به امهات نساءکم بخورد و هم به ربائبکم، لازم می آید که کلمه" من "هم در معنای تبیین بکار رود و هم در معنای ابتداء غایت (نشویه)، ولی چنین ملازمه ای صحیح نیست، بلکه" من "در جامع این معانی بکار می رود.

در کشاف این احتمال را طرح کرده که" من "به معنای اتصال باشد، کأنّه یکی از