نکاح : تقریرات درس آیت الله شبیری زنجانی جلد 9 صفحه 288

جمله فعلیه نیست. بنابراین، نمی توان گفت که در محل کلام ما نیز بلا اشکال و بدون هیچ تردیدی، جمله خبریّه کفایت می کند. در ما نحن فیه حتی یک روایت نیز که در آن صیغه عقد نکاح به صورت جمله خبریّه باشد وجود ندارد. لکن ممکن است بگوییم با توجه به این که شرایطی که در باب طلاق لازم است سخت تر از باب نکاح است اگر انشاء صیغۀ طلاق با جمله اسمیه صحیح باشد بالاولویه انشاء صیغه نکاح با جمله اسمیه نیز صحیح خواهد بود.

«کما ان الاحوط تقدیم الایجاب علی القبول و ان کان الاقوی جواز العکس ایضاً»

د) ادله جواز تقدیم قبول بر ایجاب

اشاره

مرحوم سید می فرمایند احتیاط این است که ایجاب مقدم بر قبول باشد اگر چه اقوی این است که تقدیم قبول بر ایجاب نیز جایز است. باید توجّه داشت که این مسئله با بحثی که در فقرۀ بعدی مطرح است (که آیا ایجاب حتماً از ناحیۀ زن باید باشد یا اینکه مرد نیز می تواند ایجاب را بگوید و زن قبول نماید) متفاوت می باشد، فعلاً بحث در اصل تقدیم قبول بر ایجاب است، از کسی که می تواند متکفل اجراء قبول شود اما این که قابل مرد باشد یا زن ناظر به آن نیست.

1) اطلاقات:

دلیل بر جواز تقدیم قبول بر ایجاب، یکی تمسک به اطلاقات است که به نظر ما چون اطلاقات ناظر به این که چه چیزهایی در عقد صحیح است و چه اموری جایز نیست، نمی باشد، لذا نمی توان به آنها در جواز تقدیم قبول بر ایجاب تمسک نمود.

2) روایات مربوط به عقد متعه:

دلیل دیگری که ذکر نموده اند، روایات باب متعه است که در آنها زوج صیغۀ «أتزوّجک» را بکار برده است، گفته اند این روایات