نکاح : تقریرات درس آیت الله شبیری زنجانی جلد 11 صفحه 297

مبرزی بوده است و ما تنها بعضی از فقرات آن را نقل می کنیم:

شیخ طوسی عن احمد بن محمد بن عیسی عن الحسن بن محبوب عن ابی ایوب الخرّاز عن یزید الکناسی قال قلت لأبی جعفر «علیه السلام» متی یجوز للاب ان یزوّج ابنته و لا یستأمرها؟ قال:

اذا جازت تسع سنین

راوی سؤال می کند که چه موقع پدر می تواند دخترش را بدون نظرخواهی از او به ازدواج در آورد حضرت می فرمایند هنگامی که نه سالش تمام شود. پر واضح است که چون پیش از نه سالگی هیچ کس از دختر خردسالش نظرخواهی نمی کند این روایت مفهومی که باید پیش از نه سالگی از او استیذان شود و پس از نه سالگی لازم نیست، ندارد بلکه چون دختر پس از بلوغ، صلاحیت نظرخواهی از او پیدا می کند راوی سؤال می کند از چه سنی پدر با اینکه دخترش صلاحیت نظردهی دارد می تواند بدون استیذان، او را به ازدواج درآورد ولی در عین حال چون در پاسخ حضرت ابهام اینکه تزویج صبیه توسط پدرش نافذ نباشد وجود داشته، راوی از حکم پیش از نه سالگی هم صریحاً سؤال می کند: قلت فان زوّجها ابوها و لم تبلغ تسع سنین فبلغها ذلک فسکتت و لم تأب ذلک أ یجوز علیها؟ می پرسد اگر پدرش پیش از نه سالگی او را تزویج کرد و او خبردار شد و سکوت کرد با توجه به این که سکوت باکره علامت رضایت اوست آیا عقد صحیح است؟ قال: لیس یجوز علیها رضا فی نفسها و لا یجوز لها تأبّ و لا سخط فی نفسها حتی تستکمل تسع سنین و اذا بلغت تسع سنین جاز لها القول فی نفسها بالرضا و التأبّی و جاز علیها بعد ذلک و ان لم تکن ادرکت مدرک النساء...(1) می فرمایند: «دختر» تا پیش از بلوغ نه رضایت و نه مخالفت او هیچ نقشی ندارد و رضایت و مخالفت او تنها پس از بلوغ مؤثر است و اگر پس از بلوغ رضایت داد دیگر حق مخالفت ندارد (جاز علیها ذلک) هر چند هنوز به مرحله حائض