نکاح : تقریرات درس آیت الله شبیری زنجانی جلد 11 صفحه 344

2) بررسی کلام مرحوم آقای خویی:

ایشان می فرمایند: آنچه از لغت ظاهر می شود و عرف آن را مساعدت نموده، این است که بکر به معنای غیر مدخوله است. و مستفاد از قرآن نیز همین است که با ضمیمه چند آیه شریفه به دست می آید:

خداوند در سورۀ واقعه می فرماید: انّا انشأناهنّ انشاءً فجعلناهنّ ابکاراً.

و در سورۀ الرحمن می فرماید: فیهن قاصرات الطرف لم یطمثهنّ انس قبلهم و لا جانّ

طمث به معنای خون دیدن و مباشرت است و واضح است که آیه دوّم ناظر به آیه اول و مفسر آن است که باکره کسی است که هیچ فردی با او وقاع نکرده باشد.

3) نقد استاد مد ظلّه:

اینکه ایشان می فرمایند: من الواضح أنّ الآیه الثانیه ناظره للاولی و بصدد تفسیرها، ما نمی فهمیم این مطلب را از کجا می گویند و چه دلالتی بر آن دارد.

ظاهر معنای آیه سوره واقعه این است که ما خِلقَهً اینها را بکر قرار دادیم و محفوظ مانده اند که میزان باکره و ثیبه بودن را وجود پرده بکارت قرار داده است. و خود باکره بودن و وجود عذره مزیت است و لذا در ازالۀ نابحقّ آن ارش مقرّر شده است. «* و السلام *»